De Golf van Biskaje

Na een paar dagen Cherbourg begon het te kriebelen. Een dag na ons waren ook Miranda en Willem met de Ocean Monkey aangekomen. Zij waren onze achterburen in Herkingen Marina en tegelijkertijd met ons uit Nederland vertrokken. Ook zij willen verder en we besluiten gezamenlijk te vertrekken. Het lijkt erop dat er een periode met redelijk stabiel weer aankomt met noordelijke winden. Gaan we door met een of meerdere tussenstops in Bretagne of steken we vanaf Cherbourg direct over naar Spanje? Na nogmaals de weerssituatie voor de komende dagen te hebben doorgenomen komen we tot de conclusie dat een directe oversteek onze voorkeur heeft en we besluiten om samen met Ocean Monkey de oversteek te beginnen. Weliswaar laat de windkracht mogelijk zo nu en dan te wensen over maar de windrichting is de komende 4 dagen, de geschatte tijd voor de oversteek van in totaal 500 mijl, prima en bovendien is er geen depressie in de buurt die de gevreesde reputatie van de Golf zou kunnen waar maken.

• 

• 

• 

Na het vullen van de water- en dieseltanks en het activeren van ons Iridium abonnement, besluiten we vrijdagmiddag even na hoogwater uit Cherbourg te vertrekken. We komen dan rond de kentering bij Cap La Hague aan en kunnen dan maximaal profiteren van de stroming in de Alderney Race die ons dan een behoorlijk duw in de rug geeft richting Ile D’Ouessent waar we het English Channel verlaten en de Golf van Biskaje induiken.

• 

• 

• 

• 

• 

Direct na vertrek uit Cherbourg valt de wind bijna volledig weg en de volgende 16 uur varen we op de motor. Geen best begin en als dit 4 dagen zo zou aanhouden ook een serieus probleem want zoveel diesel hebben we niet aan boord. In het begin van de avond komt er een kleine haai langszij die eens rustig rondkeek en weer vertrok. Vlak daarna zien we de eerste groep dolfijnen die zich gedurende zo’n 10 minuten vermaken met onze boeggolf. Een mooi begin van de oversteek en van de eerste van de geplande vier nachten op zee. Gelukkig steekt, na een rustige maar koude nacht, in de loop van zaterdagochtend de wind op. Na eerst een tijdje te hebben gezeild met grootzeil en uitgeboomde genua was de voortgang toch onvoldoende. Tijd voor grover geschut: de code 0 wordt instelling gebracht en met een weer wat aantrekkende wind liepen we met de wind in de rug zo gemiddeld 6,5 knopen ten opzichte van de grond. Rond vier uur in de middag was de wind toegenomen tot zo’n 17 knopen en hebben we de code 0 weer verwisseld voor de uitgeboomde genua zodat we rustig zouden kunnen koken, eten en voorbereiden voor de tweede nacht.

• 

• 

• 

Na het inrichten van ons “bushokje” kon Annette zich installeren voor haar wacht van 20 tot 00 uur. Waar we vroeger al snel zaten te blauwbekken van de kou blijkt onze back drop aan de buiskap een enorm succes. Je zit uit de wind, de kleine ruimte blijft redelijk op temperatuur en als het nodig is, sta je in een zucht weer achter het roer. Een prima plek om je een paar uurtjes bezig te houden met het opletten op het weer, de zeilen en de scheepvaart om je heen. Terwijl je met een kop thee, wat biskwietjes, e-reader en Spotify ook de nodige ontspanning onder handbereik hebt. Bovendien is dat het moment dat we via de Iridium/Predictwind track en trace functie een korte update over de belevenissen van die dag op onze website zetten (te vinden op http://www.janjorem.nl onder het kopje “waar zijn we nu?”).

• 

• 

• 

Na een weinig enerverende wacht voor Annette was het mijn beurt om de wacht van 00 tot 4 uur op me te nemen. Voor mij werkt het een beetje anders. Ik zet de timer op mijn telefoon op 15 minuten en probeer in die periode steeds te slapen. Gaat de timer af dan controleer ik de omgeving, koers en zeilen en start de timer opnieuw. Hierdoor lukt het mij doorgaans mijn wacht met 1 a 2 uur te verlengen zonder dat ik een slaaptekort oploop en wat Annette de kans geeft een fatsoenlijke nacht te maken.

Zondagochtend, we zijn bijna halverwege, komt er een grote groep dolfijnen een aantal keer achter langs de boot. Ze maken enorme sprongen en je hoort ze vervolgens met een flinke klap weer op het water belanden. Blijkbaar waren ze op jacht want er was geen enkele interesse voor onze boot. Later op de ochtend verschijnt er een grote vin vlak langs de boot. De vorm leek op een orca maar wellicht is dat teveel verbeelding geinspireerd door de horror verhalen over de groep jonge orca’s die er een sport van maken de roeren van jachten te beschadigen. In ieder geval toonde ook hij of zij geen enkele interesse. Scheepvaart waren we inmiddels als uren niet meer tegen gekomen en ook op de AIS was er weinig binnen een straal van 20 mijl te bekennen. Dit zou overigens zo blijven tot zo’n 20 mijl voor aankomst.

• 

• 

Maandag (19-7) was een saaie dag. Geen scheepvaart, geen dolfijnenshows maar wel heerlijk warm weer. Het werd zelfs op volle zee zo warm dat we de bimini hebben opgezet om uit de zon te kunnen blijven. Tot het begin van de middag hebben we kunnen zeilen met grootzeil en code 0 bereikten we een gemiddelde van ca. 4,5 knopen. Geen vetpot maar je komt vooruit. Daarna moest de motor weer aan en deze is pas weer uitgegaan bij aankomst in A Coruna.

De laatste nacht op zee was erg rustig. Behalve het geronk van onze motor en onze navigatieverlichting niets gehoord of gezien. Dat zien werd ook bijna onmogelijk gemaakt toen halverwege de nacht de beroemde mist voor de Galicische kust opkwam en het laatste beetje zicht ontnam. Op dat moment zijn radar en AIS je beste vriend en moet je erop vertrouwen dat de schepen om je heen dezelfde oplettendheid tonen. Vlak voor zonsopgang was er nog een spannend momentje met een vissersschip dat zich duidelijk onkwetsbaar voelde. Het schip was niet aan het vissen maar blijkbaar met veel haast op weg naar andere visgronden. Hij liep hierbij met hoge snelheid op onze spiegel aan. Herhaaldelijk oproepen via de marifoon mocht niet baten en een flinke uitwijkactie onzerzijds moest uiteindelijk een aanvaring voorkomen. Bij het passeren bleek er niemand op de brug van het schip aanwezig…..

Dinsdagochtend om 8 uur, exact volgens planning liepen we de haven van A Coruna binnen. Het was nog steeds behoorlijk heiïg dus van de binnenkomst in de baai van A Coruna hebben we weinig meegekregen. Met een toch klein beetje euforisch gevoel meerden we af en konden we na 88 uur weer vaste voet aan wal zetten. We kijken terug op een prima en ontspannen oversteek en op een goede generale repetitie voor de langere oversteken die we dit jaar nog voor de boeg hebben.

We hadden vooraf de keuze gemaakt om in de oude haven, Marina Real de La Coruña, vlakbij het stadscentrum te gaan liggen. Een prima keuze. De haven is goed onderhouden met prima faciliteiten en enorm vriendelijk personeel, en je staat in enkele minuten in het centrum van de stad. Een aanrader voor iedereen die A Coruna wil aandoen.