Van Suriname naar de Carieb

Op 4 februari is het zover. De dagen ervoor hebben we de boot weer zeewaardig gemaakt, boodschappen gedaan en eten besteld bij Rita. Zo hoeven we gedurende de driedaagse overtocht niet te koken. Het eten van de warung van Rita is lekker en spotgoedkoop dus waarom moeilijk doen als het makkelijk kan. Om half tien is het hoogwater bij Waterland dus het moment om los te gooien en maximaal te profiteren van het afgaande tij. Uitgezwaaid door de achterblijvers gaan de trossen los en motoren we stroomafwaarts. We zwaaien nog een keer uitgebreid. Veel van de achterblijvers zullen we de komende tijd in de Carieb weer tegenkomen. We passeren Domburg, waar we een aantal keren lekker aan de waterkant hebben gegeten, varen onder de Jules Wijdenboschbrug alias Bosjesbrug door en langs Paramaribo, waar we veel van hebben genoten. Een laatste blik op Fort Zeelandia en de oceaan ligt alweer bijna voor ons.

We komen precies bij laagwater bij de riviermonding aan. De aanloop van de Suriname Rivier is erg ondiep en de betonning niet accuraat. Het beste is om zoveel mogelijk de groene boeienlijn aan te houden. Zelfs dit leidt toch tot enige spanning aan boord als we de dieptemeter soms minder dan twee meter water onder de kiel zien aangeven. Om half vier passeren we de veilig vaarwaterboei aan het begin van de aanloop en we verleggen de koers naar het noordwesten in een rechte lijn naar de noordoostelijke punt van Tobago, zo’n 440 mijl verderop. Met ca. 18 knopen wind en een halfwindse koers gaat Janjorem er als een speer vandoor. Het water van de Suriname Rivier blijkt de romp in 7 weken tijd gepolijst te hebben en is zo glad als een babyhuidje. Gevolg: minimale weerstand in het water en dat helpt om de snelheid nog verder omhoog te jagen. Uiteindelijk zullen we de totale afstand van 580 mijl van Suriname naar Grenada in precies 80 uur afleggen.

De eerste nacht is rustig. Een stabiel windje stuwt ons voort en we maken prima voortgang. Begin van de ochtend trekt de wind aan en moeten we bovendien de koers wat meer noordelijk verleggen om een veld met booreilanden te ontwijken. De aan-de-windse koers en de toenemende golven zorgen ervoor dat er zo nu en dan een flinke golf over het dek spoelt. Regelmatig komen die het tot aan de ramen van de buiskap en staan de gangboorden vol water. Gelukkig blijft de kuip vrijwel geheel droog en wij dus ook. Annette voelt zich wel wat katterig worden en duikt onderdeks om wat te gaan slapen. Een probaat middel tegen opkomende zeeziekte en als we in de middag de oude koers weer kunnen oppakken is het ergste leed geleden.

Inmiddels is het 7 februari en met het opkomen van de zon verschijnt ook Tobago aan de horizon. Met een beetje geluk zullen we net voor donker aankomen op onze bestemming in Grenada. Helaas valt de wind eerst weg om vervolgens de hele dag met flinke vlagen steeds weer te verschijnen. De golfslag tussen Tobago en Grenada is onaangenaam. Steile hoge golven dwars inkomend laten ons zo nu en dan met een flinke klap naar beneden vallen. De magnetron springt open, de pannen vliegen uit het kastje en verder ligt alles wat niet helemaal vast was opgeborgen op de kajuitvloer. Niets kapot en na wat opruimwerk en zorgvuldiger vastzetten van de spullenboel komt al snel Grenada in zicht.

Wederom verbaast het me hoelang het dan nog duurt voor je er bent en ik krijg mijn twijfels of we het voor het invallen van de duisternis gaan halen. Zodra we om het zuidelijke puntje van Grenada heen zijn is het nog een klein stukje tot de “corona anchorage” bij Saint George’s. De zeilen gaan naar beneden en de motor gaat aan om het laatste mijlen tegen wind af te leggen. Om precies 18.00 uur liggen we vast en pakken we een aankomst biertje terwijl we genieten van een mooie zonsondergang. Morgen inklaren en de komende weken genieten van Grenada en Carriacou.