De oceaan over

De voorbereidingen voor de oversteek begonnen in de Algarve. Vanuit daar zouden we de Atlantische Oceaan in 3 stappen oversteken. Van Portugal naar de Canarische Eilanden, van de Canarische Eilanden naar Kaapverdië en tenslotte van Kaapverdië naar Suriname.

De voorbereidingen

Na aankomst in de Algarve hebben we gepland om nog 10 dagen naar Nederland te gaan voor familiebezoek. De boot laten we achter in Portimao. Onderweg van Lagos naar Portimao wacht ons een onaangename verrassing. Tijdens een tussenstop Alvor stopt tijdens het manoeuvreren op de ankerplaats de saildrive ermee. De saildrive is te vergelijken met de versnellingsbak in je auto en dus cruciaal als overbrenging van de motor naar de schroef. We kunnen niet meer voor of achteruit. Gelukkig is wel direct duidelijk wat er aan de hand is. Dit is een euvel wat helaas in ons type saildrive regelmatig na een kleine 1000 gebruiksuren optreedt. Snel gooien we het anker uit en lukt het, met wat gepast geweld, de saildrive weer in zijn vooruit te krijgen. Vervolgens gaan we direct ankerop varen door naar Portimao. We hebben nog een paar dagen over alvorens naar Nederland te vertrekken. We hebben dus de tijd om de saildrive te demonteren. Het defect onderdeel nemen we mee om tijdens ons bezoek aan Nederland te laten reviseren en na terugkomst weer in te bouwen.

Onze vrienden Ron en Jeanet hadden aangeboden om ons van Portimao naar de luchthaven van Faro te brengen en bij terugkomst weer op te halen. Gezien de hoeveelheid spullen die zowel naar als van Nederland mee moeten een enorme hulp. Bovendien hadden ze aangeboden om voor het vertrek nog een aantal dagen in hun heerlijk huis in de Algarve te logeren. Heerlijk om daar even in een stilliggend bed te slapen en te genieten van de mooie tuin, het zwembad, het uitzicht en het heerlijke Portugese eten.

Het bezoek in Nederland is erg leuk. Even bijkletsen met familie en goede vrienden en een bezoek aan Julius, ons eerste kleinkind die 2 weken voor ons vertrek uit Nederland was geboren. Half september keren we terug naar de boot om de de laatste voorbereidingen te treffen voor de oversteek naar de Canarische Eilanden.

Van de Lagos (Portugal) naar Lanzarote

Een paar dagen voor ons vertrek uit Lagos varen we, als test voor de gerepareerde saildrive, op de motor uit Portimao naar Lagos. De motor werkt weer perfect! De afstand naar Lanzarote, het dichtstbijzijnde Canarische Eiland, bedraagt zo’m 550 zeemijlen wat voor ons zo’n 4 dagen varen is. Geen heel lange tijd maar lang genoeg om er vooraf voor te zorgen dat de watertanks vol zijn, er voldoende eten aan boord is en het schip technisch in orde is. Lagos is wat dat betreft een geschikte uitvalsbasis met supermarkt, brandstof en een goede watersportwinkel in de buurt. Helaas waait het op de geplande vertrekdatum erg hard en de komende dagen waardoor we het vertrek een aantal dagen uitstellen. Uiteindelijk vertrekken we 21 september. Dit blijkt uiteindelijk toch nog een dag te vroeg. De weersvoorspellingen zijn prima en de eerste uren na vertrek gaat het lekker. Ruime wind en een vrij kalme zee zorgen ervoor dat we een goede voortgang maken. Hier zijn we wel erg blij mee want in de omgeving zijn wederom Orca’s gesignaleerd die om nog steeds onduidelijke redenen er een sport van maken om het roer onder jachten vandaan te slopen met alle nare gevolgen van dien. Gelukkig passeren we vlot de 100 meter dieptelijn waarbuiten de kans op Orca confrontaties aanzienlijk kleiner schijnt te zijn. Optimistisch en vol vertrouwen gaan we de eerste nacht in. Inmiddels is er al een flinke deining resterend uit de harde wind van de voorgaande dagen. Het comfortabele gevoel van de eerste uren wordt snel minder. Vlak na het invallen van de duisternis neemt de wind flink toe en een uur later staat er al constant meer dan 30 knopen wind (windkracht 7) met flinke uitschieters. Een slecht begin voor een eerste nacht. Je bent nog niet gewend aan de bewegingen van het schip wat zowel psychisch als fysiek tot ongemakken leidt. Annette voelt zich al snel niet lekker en ook ik heb me wel beter gevoeld. Annette is echt niet in staat om haar wacht veilig te kunnen uitvoeren. Voor mij wordt het daardoor ook een lange, donkere en oncomfortabele nacht. ’s Morgens had ik al gespeeld met het idee nog een dag te wachten met vertrek maar dit “weg gerationaliseerd”. Een domme fout om niet aan mijn voorgevoel te willen toegeven.

De volgende morgen neemt de wind al redelijk snel in kracht af en we zullen de rest van de oversteek regelmatig de motor bij moeten zetten om voortgang te houden. Het is mooi zonnig weer en fysiek en mentaal knappen we beiden snel op. We besluiten om het wachtschema voor ’s nachts van 4 uur op/4 uur af te veranderen in 3 uur op/3 uur af. Hierdoor zit je wat minder lang achtereen in het donker. De nachten zijn tijdens deze oversteek helder en onbewolkt en de volle maan maakte het leven aan boord makkelijk.

Een van de dingen die ons wel bezig houdt is de niet aflatende berichten via de marifoon door de Spaanse kustwacht waarin word gevraagd alert te zijn op bootjes met vluchtelingen. De eerste dag waren we al een blokken zwemvest tegen gekomen van het type wat je vaak in de beelden van de vluchtelingenbootjes ziet. Het zal toch niet dat…. en wat te doen als je zo’n bootje tegenkomt. Tientallen mensen aan boord nemen is een onverantwoord risico voor de stabiliteit van ons schip. Het is te hopen dat we in een dergelijke situatie de kustwacht snel te pakken krijgt en zij snel genoeg ter plaatse zijn om erger te voorkomen. Uiteindelijk hebben we in de vier dagen dat we onderweg waren geen bootjes waargenomen. Twee dagen na onze aankomst zagen we op YouTube een filmpje van een Engels jacht wat een dag na ons exact dezelfde koers had gevaren en wat wel in aanraking was gekomen met een vluchtelingen boot. Gelukkig was de kustwacht vlot ter plaatse en is dit avontuur, ook voor de vluchtelingen, goed afgelopen.

Uiteindelijk varen we op 24 september om half twaalf de haven van Arrecife binnen. Een paar jaar eerder waren we, zeilend op de Eendracht, al in Arrecife geweest dus het was enigszins bekend gebied. Arrecife is een leuk stadje met een grote moderne jachthaven op loopafstand van het gezellige centrum met terrasjes en restaurants rondom de oude vissershaven.

Een van de bekendste inwoners van Lanzarote was architect en kunstenaar Cesar Manrique. Naast zijn bijzondere bouwwerken, kunst en cactustuin heeft hij er voor gezorgd dat Lanzarote niet als andere Canarische Eilanden wordt verknoeid door hoogbouw hotels en appartementencomplexen. In principe is de maximale bouwhoogte vijf verdiepingen (hoewel er nu toch ook een aantal uitzonderingen zijn) wat er voor zorgt dat de authentieke uitstraling van een stadje als Arrecife geborgd blijft.

Tijdens ons verblijf in Arrecife hebben we uiteraard een bezoek gebracht aan de woning van Manrique en de cactustuin. Beiden zijn zeker de moeite waard om te bezoeken. In de woning is een permanente expositie over het leven van Manrique ingericht wat een goed inzicht geeft in zijn artistieke maar ook politieke ontwikkeling. Bijzonder is dat iemand die met zijn vooruitstrevende kunst en uitspraken ook een fan van Franco was. Eigenlijk was het een allemansvriend als je kijkt naar het enorme aantal hoogwaardigheidsbekleders, bekend- en beroemdheden waarmee hij contacten had. De cactustuin ligt verder het binnenland in en is een oase van rust waarin cactussen worden afgewisseld met kunst. Zowel de woning van Manrique als de cactustuin zijn niet met openbaar vervoer te bereiken. Wel zijn er georganiseerde dagtochten per bus maar aangezien wij weinig met deze manier van reizen hebben, hebben we een taxichauffeur ingehuurd die ons gedurende 4 uren naar de locaties heeft gebracht. Niet duur en erg gemakkelijk.

In Arrecife liggen weinig Nederlandse schepen. We hebben een heel gezellige avond met de bemanning van de Blauwe Draeck. Roger met zijn zoon, neef en opstapper Bert zijn onderweg naar de Carieb met hun Jeanneau Sun Odyssey 42 en in Arrecife bezig met de laatste voorbereidingen aan de boot. Na een aantal biertjes in de Jolly Roger ontpopt Roger zich aan boord als een professionele kok en zitten we tot laat in de avond in de kuip te genieten van een tonijnsteak en een biertje. Inmiddels liggen we al wat langer in Arrecife dan gepland en hebben we het stadje en de omgeving wel gezien. Helaas waait het alweer vele dagen erg hard en stellen we ons vertrek meerdere malen uit. Om de tijd te doden gaan we shoppen bij Ikea dat zich op loopafstand van de jachthaven bevindt. Onder het mom dat er altijd wel wat nodig is op de boot en de gedachte aan Zweedse balletjes in de airco maakte het tot een aardig tijdverdrijf.

De volgende dag neemt de wind af en vertrekken we naar de zuidkant van Lanzarote. De tocht naar Rubicon Marina duurt pakweg een halve dag en met een stevige windkracht vijf in de rug vliegen we er met een uitgeboomde genua en een vol grootzeil naar toe. Aangekomen in Rubicon neemt de wind af en krijgen we een paar erg warme dagen. De marina is groot, goed verzorgd en met vriendelijk personeel. Ondanks dat zijn we er niet enthousiast over. Het ligt in een massaal toeristenoord met rondom de haven heel veel cafés en restaurants. Iets waar we normaal gesproken niet vies van zijn maar de kwaliteit is overduidelijk afgestemd op het type toerist wat voor Veel, Vet en Voordelig komt. Uiteindelijk zelf gekookt en vroeg naar bed waar van slapen de eerste uren weinig terecht komt aangezien we van drie kanten worden bestookt door zangers met beperkte vocale kwaliteiten en met digitale begeleidingsband. Uiteindelijk vertrekken we twee dagen eerder naar Tenerife.

Familiebezoek op Tenerife

De tocht van Rubicon op Lanzarote naar Santa Cruz Tenerife kost ons ca. 20 uur en ook nu staat er weer een stevige bries. Deze neemt na vertrek ook nog toe door het zogenaamde Venturi effect tussen de verschillende eilanden. De wind wordt komend vanaf de oceaan tussen de eilanden door geperst waardoor de windsnelheid flink kan toenemen. De oversteek is bovendien grotendeels op een halfwindse koers waardoor de golven van de zijkant inkomen en we bij tijd en wijle flink door elkaar worden geschut en nat worden door overslaande golven. Tijdens de oversteek is ook weer weinig scheepvaartverkeer te zien. Het enige schip dat ongewenst dicht in de buurt komt is een containerschip van 300 meter. Midden in de nacht zie ik hem al een tijdje op ons af komen en op een gegeven moment begin ik me serieus zorgen te maken of hij ziet. Ik besluit hem toch maar eens op te roepen en na drie pogingen komt er een verveelde reactie dat hij ons heeft gezien en zal uitwijken. Niets te vroeg naar mijn idee.

Tegen zonsopgang krijgen we Tenerife in zicht. Helaas verdwijnt het na een paar minuten alweer door een forse regenbui met flinke windstoten. We verbazen ons er weer over hoe lang het uiteindelijk nog duurt voor we daadwerkelijk voet aan wal kunnen zetten. Vlak voor Santa Cruz worden we we er aan herinnerd dat Corona nog steeds onder ons is, er liggen diverse cruiseschepen werkeloos voor anker. Halverwege de ochtend komen we aan in Santa Cruz de Tenerife waar we vriendelijk worden opgevangen door marinero’s op de steiger. Vanaf het moment dat we in Spanje arriveerden worden we overal opgevangen door deze mannen in de jachthavens. Erg fijn als er in een vreemde jachthaven iemand klaar staat om een lijntje aan te pakken en je even wegwijs maakt.

Tenerife is voor ons hèt eiland om onze familie nog te zien voordat we Europa achter ons laten. Allereerst komen mijn (Hans’) ouders naar Santa Cruz. Gezien hun hoge leeftijd van 86 en 87 jaar een flinke reis en we hebben dan ook een bijzonder comfortabel hotel in Santa Cruz uitgezocht waar ze zonder zorgen en ongemakken kunnen verblijven. Het Iberostar Hotel heeft wat dat betreft meer dan aan onze en mijn ouders verwachtingen voldaan. Tijdens hun verblijf was het hotel de uitvalsbasis voor uitstapjes op het eiland, een bezoek aan een oude vriendin van mijn moeder die al ruim 50 jaar op Tenerife woont en tussendoor zo nu en dan een rustdag aan het zwembad.

Santa Cruz is een fijne levendige stad met een compact centrum waar alles wat je maar kunt bedenken te krijgen is en, niet onbelangrijk, bezaaid is met terrasjes waar je voor niet teveel geld kan genieten van heerlijke tappas en drankjes maar ook uitstekend uitgebreider kan eten.

We hebben uiteindelijk bijna 3 weken met veel plezier in Santa Cruz gelegen. Gedurende die tijd ook kennis gemaakt met de bemanning van de Puff. Ingrid en K ris waren hier tijdens de vorige coronaperiode gestrand en zetten dit jaar een reis voort naar Suriname en de Carieb. Later arriveren ook Erik en Karin met de Marelief. De laatste avond wordt er stevig geborreld op de steiger door bemanning van een paar Zweedse schepen en Kate en Curtis van de Ruca (Sailing Sweet Ruca op YouTube). Uiteraard noodzaakt dit ons ook tot een, beperkte, deelname. Ondanks alle gezelligheid en ons enthousiasme over Santa Cruz wordt het tijd om door te gaan want de volgende familieafspraken met Jantine, Ivan en Julius en met Emma en Kino staat gepland in San Miguel in het zuiden van Tenerife. Wederom een dagtochtje met ook nu weer een stevig windje in de rug.

San Miguel is een toeristen plaats gebouwd rondom een enorme golfbaan en wordt grotendeels bevolkt door engelse toeristen met het zelfde motto als Rubicon: Veel, Vet en Voordelig. De jachthaven is niet heel groot maar biedt goede bescherming en de mogelijkheid om voor niet al te veel geld je boot een dagje op de kant te zetten voor onderhoud. Voor boodschappen en andere zaken is een huurauto eigenlijk onontkoombaar want San Miguel zelf biedt nagenoeg geen mogelijkheden om inkopen te doen. Via de jachthaven kun je voor een huurauto terecht bij een engelse autoverhuurder. Niet al te duur en verwacht ook geen fonkel nieuwe auto’s maar wel goede kwaliteit en prima service.

Twee dagen na onze aankomst in San Miguel komen Jantine, Ivan en Julius aan op de nabij gelegen luchthaven van Tenerife en een kleine week later arriveren daar ook Emma en Kino. Gezien de beperkte ruimte aan boord hebben ze allen een appartement vlakbij de haven. Het is erg leuk om met zovelen bij elkaar te zijn met Julius, onze vlak voor vertrek uit Nederland geboren kleinzoon, natuurlijk als vrolijk middelpunt van de belangstelling. We maken in wisselende samenstelling diverse uitstapjes op het eiland.

De aanwezigheid van Ivan en Kino grijpen we ook aan om de boot een halve dag op de kant te zetten. Zo kunnen ze helpen het onderwaterschip schoon te maken en de anodes te vervangen. In drie uur tijd zijn we uit en weer in het water. Het schip is klaar voor de volgende etappe naar Mindelo. We nemen afscheid van Jantine, Ivan en Julius en van Kino. Emma blijft achter om ons de volgende week te vergezellen op de oversteek naar Mindelo in Kaapverdië. Ondertussen zijn ook de Puff en de Marelief weer gearriveerd wat altijd weer aanleiding is voor een paar gezellige borrels en/of een hapje eten. Dat hapje eten in San Miguel is overigens nog niet eenvoudig vanwege de eerder beschreven 3V-cultuur van de toeristen daar. Uiteindelijk hebben we twee restaurants gevonden waar je prima kan eten, het restaurant op de jachthaven en 19th hole op de kop van, hoe kan het anders, hole 19 van de golfbaan.

De oversteek naar Kaapverdië

De oversteek naar Kaapverdië bedraagt ca. 850 mijl vanaf Tenerife. Dit betekent onder normale omstandigheden een kleine week op zee. Naast dat de boot natuurlijk technisch goed in orde moet zijn stelt dit ook eisen aan de bevoorrading. Dankzij de huurauto en een aantal grote supermarkten in de omgeving kunnen we vrij makkelijk onze voorraden aanvullen en uitbreiden. Omdat de eerste dagen vaak nog weer even wennen is aan de bewegingen van het schip (“inslingeren”) koken we alvast vooruit zodat het klaarmaken van warme maaltijden tijdens de reis aan boord niet teveel tijd in beslag neemt.

We vertrekken 12 november. In het begin staat er nog ruim 20 knopen wind met flinke golven. De wind neemt in de loop van de eerste dag af naar zo’n 15 knopen. De dagen daarop varieert de wind tussen de 10 en 18 knopen. Dit betekent met enige regelmaat een zeilwissel waarbij we de genua vervangen door de Code 0 en omgekeerd en het grootzeil meer of minder wordt gereefd. Met Emma als derde bemanningslid zijn de nachten een stuk makkelijker met 3 uur op/6 uur af en blijft de vermoeidheid van eerdere oversteken achterwege. Ondanks dat we steeds zuidelijker komen en niet ver van de Afrikaanse kust varen zijn de nachten koud en moeten voor het eerst in weken de lange broeken weer te voorschijn worden gehaald. Ondanks de felle zon loopt ook overdag de temperatuur niet snel op en zelfs overdag lopen we nog regelmatig met een extra laagje kleding. Toch zijn we blij met onze bimini die goede beschutting tegen de felle zon biedt en voorkomt dat we ongemerkt verbranden.

Het rustige weer biedt volop de gelegenheid tot ontspanning aan boord. Voor Annette betekent het dat ze zich uitleeft in haken en lezen en eindelijk het afkijken van Outlander, voor Emma in het kijken van series en voor mij het oppakken van klusjes aan boord. De afgelopen nachten zijn we al meerdere keren wakker geworden van een irritante kraak in de stuurboord bank in de kajuit. Deze had al eerder tot irritatie geleid maar de oorzaak was niet gevonden. Uiteindelijk een grootdeel van de schroeven verwijderd waardoor de spanning tussen de houten delen minder werd en het gekraak in ieder geval tijdelijk is opgelost.

Uiteindelijk in de ochtend van dag zes komt Kaapverdië inzicht en loopt de temperatuur flink op. Het eerste eiland wat we zien is Santo Antao wat relatief hoog boven de onze bestemming, Sao Vicente, uittorent en waar door het daar aanwezige regenwoud bovendien forse cumulus bewolking boven aanwezig is. Even later komt ook Sao Vicente inzicht en worden we opgepakt door de sterke getijdestroming die naar en tussen de eilanden staat. Er is nog steeds weinig wind en ook het Venturi effect tussen de eilanden, wat zelfs bij rustig weer vaak meer dan 30 knopen wind veroorzaakt, laat het afweten. Niet veel later varen we tussen Ilhéu dos Pássaros met zijn kenmerkende vuurtoren en Ponta João Riveira met de fortificaties uit de Portugese tijd de baai van Mindelo binnen om een ankerplek te vinden in Porto Grande.

Het blijkt erg druk in Porto Grande. De ARC+, een oceaanoversteek met 75 boten die jaarlijks wordt georganiseerd, bereidt zich voor op een gezamenlijke oversteek naar de Caribean. Zij bezetten vrijwel de volledige jachthaven wat niet-deelnemers noodzaakt tot ankeren. Alle goede ankerplaatsen zijn helaas ook druk bezet en aangezien we weinig zin hebben in ver weg en diep ankeren roepen we toch de jachthaven op. Wonder boven wonder blijkt er toch nog een plaatsje voor ons beschikbaar en even later liggen we, wederom geholpen door een paar marinero’s, comfortabel met twee achterlijnen aan boeitjes en met de boeg aan de kant. We blijken tegenover Chiara te liggen en worden verwelkomt door Annet en Michiel die inmiddels worden vergezeld door hun twee zonen die meezeilen naar de Carieb. Even later meldt ook Herco van de Morgan of Sark zich. Leuk om schepen die we eerder in andere havens in Spanje tegenkwamen weer te treffen. Zij druk met de laatste voorbereidingen aan boord en met het bijwonen van ARC+ bijeenkomsten voor het vertrek op zaterdag. Het is druk op de steigers en het geheel komt zo nu en dan wat gestresst over. De groepsdynamiek leidt duidelijk tot onrust en veel zinnen beginnen met “Hebben jullie ook….” Uiteindelijk is vrijwel iedereen op zaterdag vertrokken en liggen we in een grotendeels lege haven als enige Nederlandse boot. Enkele dagen later arriveert Pantera. Mullie en Nobilé hebben inmiddels versterking gekregen van Ingo en tot het vertrek zullen we regelmatig gezamenlijk een hapje en drankje doen in de floating bar van de Marina.

Dit is onze eerste bestemming buiten de EU. Dit betekent dat je je moet aanmelden (inklaren) bij de Kaapverdische autoriteiten. Het is echter vrijdagmiddag en inmiddels zijn immigratie en de maritieme politie al gesloten. De gele quarantaine vlag zal dus nog tot na het weekend wapperen. Formeel mogen we dus de haven niet af maar we gaan er vanuit dat het allemaal zo’n vaart niet zal lopen en we gaan erop uit voor een eerste verkenning van de stad. Gezien de eeuwenlange Europese overheersing verwachten we in een wat beperktere versie van de Canarische Eilanden te belanden. Niets blijkt minder waar, we zijn echt in Afrika beland!

Het weekend is voorbij en Emma en ik staan vroeg op om in te klaren. Normaal gesproken hoeft in de Kaapverden alleen de schipper zich met de paspoorten en scheepspapieren te melden. Aangezien Emma de Kaapverden per vliegtuig gaat verlaten lijkt het handig dat ze, om visum problemen te voorkomen, bij het inklaren aanwezig is. Dit laatste blijkt niet nodig. Bij Immigratie gaat alles vlot zonder moeilijke vragen en met weinig papier werk. Er wordt niet gevraagd naar de uitklaringsverklaring uit Tenerife en ook is er geen interesse in onze vaccinatiebewijzen. Bij immigratie zijn de paspoorten en de bemanningslijst voldoende. Vervolgens gaan we naar de Maritieme Politie. Ook hier staan we, na het invullen van een formulier en het achterlaten van een kopie van de meetbrief, in tien minuten weer buiten.

Bemanningswissel

Een paar dagen na onze aankomst arriveert onze zoon Joris met het vliegtuig in Mindelo. Hij zal meevaren naar Suriname en Emma vertrekt over 2 dagen weer naar Nederland. Hierin zien we nog wel een kleine hindernis want zij moet om vijf uur ’s morgens op de luchthaven zijn. Dit is vanuit Mindelo overdag per taxi een rit van een kwartier maar ’s morgens vroeg liggen de meeste taxichauffeurs nog op bed. Terwijl we staan te wachten op Joris komt er een man voor ons staan met een Feyenoord shirt en als Rotterdammer kan ik het niet laten daarover een opmerking te maken. Het blijkt Paolo te zijn met familie in Rotterdam (Rotterdam heeft een grote Kaapverdiaanse gemeenschap) die hem met regelmaat van de nieuwste Feyenoord outfit voorzien. Toch eens informeren of hij een tip heeft om vroeg in de ochtend op tijd op de luchthaven te zijn. Onverwachts maken we kennis met Kaapverdiaanse gastvrijheid, hij biedt aan om ons te brengen. Ik moet hem wel even een herinnneringsmailtje sturen maar dan komt het goed zegt hij. Mijn eerste gedachte is, ja ja het zal wel maar op mijn berichtje krijg ik de volgende dag keurig een antwoord dat hij om half vijf bij de ingang van de jachthaven zal zijn. Hij stelt ons niet te leur en Emma is de dag daarna ruim op tijd op de luchthaven voor haar vlucht naar Amsterdam. Ze is bijna een maand bij ons geweest en vertrekt met gemengde gevoelens naar het koude Nederland.

Mindelo

Mindelo is de culturele hoofdstad van Cabo Verde en het middelpunt van het zakelijke verkeer. Toerisme zoals op een aantal andere eilanden is hier minder ontwikkeld. Verwacht dan ook geen enorme keus aan restaurants en bars of grote hotels of appartementencomplexen. Door de Corona pandemie is bovendien het beperkte toerisme verder afgenomen en is er sprake van veel leegstand en niet afgebouwde hoogbouw en zijn er bovendien diverse restaurantjes gesloten wat de keuze verder beperkt. Buiten het centrum wordt het al snel armoedig en je wordt veelvuldig geconfronteerd met bedelende mensen en mensen die je allerlei diensten aanbieden variërend van illegale taxi’s, rondritten over het eiland of het regelen van de wasserij. Toch is het over het algemeen niet echt hinderlijk en houden ze niet lang vast als je voor hen diensten bedankt. Van een aantal mensen hadden we gehoord dat er veel kleine criminaliteit zou zijn maar ook daar merken we weinig van en we voelen ons op straat ook ’s avonds niet onveilig zolang je in het centrum blijft.De stad zelf is een mengeling van gebouwen uit de Engelse en Portugese tijd en de staat van onderhoud varieert enorm. In het centrum op loopafstand van de marina vind je diverse (overdekte) markten. Het aanbod aan groente en fruit is goed maar eenzijdig en op de markten is de kwaliteit niet altijd goed. Onze ervaring is dat het groente en fruit wat je als voorraad voor een langere oversteek wilt inslaan beter bij een wat grotere supermarkt kan worden gekocht. Vlees en vis op de markten hebben we aan ons voorbij laten gaan. M.n. de overdekte vismarkt ziet er niet heel fris uit. De vis ligt er vaak erg lang ongekoeld en het vergaat er van de vliegen. Naar ons idee minder geschikt voor onze verwende westerse maagjes. Ook in de supermarkten is het aanbod beperkt maar in tegenstelling tot de verhalen die we vooraf hoorden viel het ons reuze mee en kun je alle spullen voor je primaire levensbehoeften prima krijgen al moet je daarvoor vaak wel meerdere supermarkten bezoeken.

Tussen de uitstapjes in de omgeving door bereiden we de boot voor op de oversteek naar Suriname. Een afstand van ca. 2000 zeemijl waarover we zo’n veertien dagen verwachten te doen. Lisa de vriendin van Joris zal zich in Suriname bij ons voegen en komt daar met het vliegtuig op 21 december aan. Wederom een harde deadline dus. Ons streven is om uiterlijk 1 december uit Mindelo te vertrekken zodat we voldoende speling hebben voor de overtocht. Dat wordt nog spannend want sinds de aankomst van Joris waait het enorm en schuift dagelijks het vertrek een dagje op. Ondertussen wordt het in de jachthaven door de aanhoudende wind erg oncomfortabel door de deining die vanaf de oceaan de haven inkomt. De boot ligt constant aan haar lijnen te snokken en verstoort onze nachtrust behoorlijk. Onze bezoekjes aan de floating bar nemen in frequentie toe maar ook dat raken we beu. Op 3 december is het zover, de oversteek gaat beginnen. Ook Pantera vertrekt en een dag later vertrekken ook Inge en Hugo van de Älskling naar Suriname. We zijn met kerst in ieder geval niet alleen. Weliswaar zijn de omstandigheden bij vertrek nog verre van ideaal met toch nog steeds tegen de 25 knopen wind en een flinke deining maar de voorspellingen beloven beterschap.

Van Cabo Verde naar Suriname

Het is half een als we vertrekken uit Mindelo. Zodra we voldoende ruimte hebben rollen we de genua uit. We zitten hier nog in de luwte van de heuvels rondom de baai maar verwachten meer wind zodra we Mindelo Channel (de zeestraat tussen Sao Vicente en Sao Antao) binnen varen. Het grootzeil blijft in de mast. Dit blijkt een goede keuze want nog geen half uur na vertrek komen we in een ruwe zee terecht met een deining van zo’n 4 meter en met de wind regelmatig toenemend tot meer dan 40 knopen (windkracht 8). Naast ons vaart een boot van de Zeezeilers van Marken. We varen gelijk op wat ons sterkt in de gemaakte keuze van onze zeilvoering. (Vijf dagen laten kruisen ze, met het grotere en snellere schip, ons nog een keer achterlangs op de oceaan wat ook onze navigatie keuzes nog eens bevestigt en ons ego toch ook een beetje streelt.)

Bijna het Mindelo Channel uit een luide kreet van Joris, geschrokken kijk ik op. Gelukkig, geen problemen met het schip maar een walvis die 10 meter naast de boot opduikt. Niet een echt comfortabele afstand voor een confrontatie met zo’n groot dier. Gelukkig dacht deze daar ook zo over en dook, helaas zonder dat ik of Annette hem hadden gezien, weer onder. Het zou het laatste stukje zeeleven zijn wat we zien tot twee dagen voor aankomst in Suriname. De vele op het dek belandende vliegende vissen en baby inktvisjes daargelaten.

Tegen de avond valt de wind volledig weg doordat we in de luwte van Santo Antao belanden. De deining is er nog wel wat het er ook niet comfortabeler opmaakt aan boord. Zoekend naar wind verleggen we onze koers naar het zuiden en enige tijd later varen we plat voor de, met ruim 25 knopen blazende, wind richting Suriname. De eerste dag zit erop en het wachtschema begint.

De eerste nacht is erg onrustig en dat gecombineerd met het gebrek aan nachtrust in de voorgaande nachten in Mindelo maakte dat niemand zich in topvorm voelde. De voorspelde windafname blijft uit en dit blijft de dagen daarop zo. De komende dagen moeten we ons bij alles wat we aan boord doen goed vasthouden en Annette loopt de nodige blauwe plekken op. Het wachtschema van 3 op 6 af bevalt goed. We hebben voor in de salon een zeekooi waarin je goed ligt en niet uit kunt rollen. Deze is voor Annette. Doordat dit midden in het schip is voel je daar de bewegingen van het schip het minst en dus de beste plek voor als je wat gevoeliger bent voor zeeziekte. Joris slaapt in de voorpunt en ook daar lig je redelijk stabiel. Ik lig op ons bed in de achterkajuit maar dit is geen succes. Door de hoge deining en de daarover uit andere richtingen komende windgolven wordt je achterin verschrikkelijk heen en weer geslingerd. Slapen is onmogelijk zodat ik voornamelijk slaap in de kuip tijdens mijn wacht. Op zich geen probleem als je regelmatig even wakker bent om een blik om je heen te werpen en koers en zeilen te controleren. Na deze ervaring ben ik op de andere bank in de salon gaan liggen. Ook niet ideaal want die heeft geen slingerzeiltje dus word ik regelmatig door een golf uit mijn bed gewipt. Zodra we in Suriname zijn gaan we deze bank ook voorzien van een slingerzeiltje zodat het een zeewaardige kooi wordt.

De watervoorraad uit Mindelo begint te slinken dus wordt het tijd de watermaker in te schakelen. Hiermee maken we ca. 30 liter water per uur. Dit betekent dat we in ca. 4 uur tijd weer een volle tank hebben waarmee we weer een aantal dagen vooruit kunnen (ik weet het, we zijn niet heel zuinig met water maar comfort wil ook wat). De watermaker hebben we vorig jaar voor het eerst gebruikt en heeft het tot vandaag uitstekend gedaan. Tot vandaag, want toen ik de deur opende van “de schuur” spoot er een straal zoutwater in mijn gezicht. Foute boel! Snel de watermaker uitgeschakeld en op onderzoek uit. Het blijkt een gesprongen slang tussen de hoge druk aanvoerpomp en de watermaker. Resultaat is dat de hele ruimte nat en zout is geworden. De destijds bijgeleverde slang is duidelijk niet geschikt en eigenlijk is het een wonder dat die het nog zolang heeft volgehouden. Gelukkig is er nog een stuk slang, overigens van dezelfde inferieure kwaliteit, aan boord. We besluiten het risico op een nieuwe breuk te nemen en die te monteren. Na het opruimen van de zoute bende nemen we de watermaker weer in gebruik. Gelukkig is er verder niets kapot gegaan en produceert de watermaker als vanouds. Was dit niet gelukt dan hadden we op een streng waterrantsoen van 2 liter water per persoon per dag de tocht moeten voortzetten. Via de Iridium Go sturen we een email naar Erik de vader van Lisa, de vriendin van Joris die ons in Suriname komt opzoeken, om de juiste slang aan te schaffen. Later in Suriname zullen we de bilge nog een keer goed spoelen met zoetwater om de laatste sporen van de lekkage uit te wissen. Ook vervangen we daar de oude slangen door de door Lisa uit Nederland meegebrachte.

Inmiddels zijn we anderhalve week onderweg. Behalve de Zeezeilers van Marken op dag vijf hebben we geen schip of ander levend wezen meer gezien. Wel hebben we elke dag via de Iridium via de satelliet SMS contact met de Pantera. Zij hebben een iets zuidelijker route gekozen maar hebben dezelfde omstandigheden en zien ook uit naar iets minder wind en een rustigere zee. We vragen ons af of de filmpjes op YouTube van boten die “champagne zeilen” naar de overkant gaan en midden op de oceaan in een mooie blauwe kilometersdiepe oceaan een duik nemen wel echt zijn. Tot nu toe is het zelfs onmogelijk om vanaf het achterdek een hengel uit te zetten. Nog drie dagen te gaan en de wind begint nu toch af te nemen en komt zelfs onder de 20 knopen. De zee wordt rustiger en we krijgen zowaar een groep dolfijnen rond de boot. Met het afnemen van de wind moeten we regelmatig onze koers wat verleggen om niet te snel in een windstil gebied te komen. We varen een groot deel van de tijd met twee uitgeboomde voorzeilen. De boot ligt dan lekker stabiel maar het dwingt ons wel een aantal keren tot gijpen en dat is best veel werk terwijl de zon stevig brandt. We zitten inmiddels onder de 8 graden noorderbreedte en de tropen zon en vochtigheid zijn steeds meer voelbaar. Onder de bimini zittend is het nog wel aardig vol te houden maar op het voordek en tijdens het koken binnen is de hitte en vochtigheid minder draaglijk. We zijn hier duidelijk nog niet aangewend.

Inmiddels kunnen we redelijk nauwkeurig de aankomsttijd bij de aanloop van de Suriname Rivier inschatten. Als we met de huidige snelheid doorvaren komen we daar in het donker aan. Ik ben nooit enthousiast om een onbekende kust in het donker aan te lopen en we besluiten het een dag rustig aan te doen. We rollen beide fokken weg en met minder dan 10 knopen wind varen we met gereefd grootzeil waarbij we de snelheid net onder de 4,5 knopen kunnen houden. Met deze snelheid zullen we op vrijdagochtend precies 14 dagen na vertrek uit Mindelo aankomen op de Suriname Rivier. Inmiddels merk je aan het aantal vogels, de vissersschepen en het feit dat de diepte is afgelopen naar zo’n 40 meter dat we dicht bij de ondiepe Surinaamse kust zitten.

Precies volgens planning komen we vrijdagmorgen 17 december bij zonsopgang aan bij de monding van de Suriname Rivier. Een aantal uren eerder hebben we het grootzeil ingerold omdat de wind ons volledig in de steek liet. De laatste nacht was donker en stil met een enkel vissersschip en met veel witte lichtjes die we eerst niet thuis konden brengen. Dit blijken verlichte visstaken te zijn. Fijn dat ze verlicht zijn maar door het ontbreken van informatie hierover in de kaart in eerste instantie verwarrend.

We varen de Suriname Rivier op en kijken geboeid naar de groene oevers, de soms zeer riante villa’s afgewisseld met kleine huisjes en schepen langs de oevers. Opeens staan er weer Nederlandse namen in de kaart zoals Nieuw Amsterdam en Domburg. Na een paar uur varen over de rivier passeren we Paramaribo met de enorm hoge en steile Jules Wijdenbosch brug over de rivier. Vanaf hier is het nog zo’n drie uur varen naar onze ligplaats voor de komende weken bij Marina Resort Waterland. Om precies vier uur ’s middags worden we aan de steiger verwelkomd door Donovan en worden we getrakteerd op ons eerst welverdiende Parbo biertje door Noel. Onze eerste oceaan oversteek zit erop en het avontuur in Suriname kan beginnen.