Martinique

Martinique

Na de regenachtige aankomst besluiten we de volgende dag door te varen naar de jachthaven van Le Marin. Na meerdere keren zonder resultaat aanroepen via de marifoon besluiten we de receptie te bellen. Dit blijkt de oplossing om uiteindelijk marifooncontact te krijgen. Nu blijkt het Engels van de dockmaster slechter dan mijn Frans maar de strekking van de boodschap was dat de haven vol was maar dat er mogelijk nog een plekje beschikbaar komt. We besluiten het erop te wagen en varen door naar de ingang van de marina waar we wederom geen reactie krijgen op onze oproep. We meren aan bij het brandstofponton waar we een ontstemde dame aantroffen die ons duidelijk maakte dat we voorlopig maar moesten wachten want er wordt geluncht tot twee uur. Ontspannen schikken ons in ons lot en besluiten ook te gaan lunchen. Onverwachts ontstaat er beweging niet een maar zelfs twee dockmasters komen ons tegemoet. We volgen een van hen en binnen 5 minuten liggen we in een ruime box dichtbij de vele watersportwinkels en met de dinghy is het 100 meter naar de overkant voor nog meer winkels, wasserette en restaurants. De komende 4 weken zullen we op en rond Martinique doorbrengen.

De eerdere problemen met de watermaker en de daaruit volgende discussies met de Nederlandse leverancier hebben uiteindelijk geleid tot de toezegging van de fabrikant dat er een vervangende manometer en membraan klaar zullen liggen bij de lokale dealer. De volgende dag loop ik vol goede moed naar de 3 kilometer verderop gelegen winkel van de dealer. Daar aangekomen blijkt er weliswaar een email met de toezegging te zijn aangekomen maar helaas geen spullen. Uit coulance krijg ik een membraan uit de voorraad van de dealer mee. We zullen het alleen voorlopig zonder manometer moeten doen. Terug op de boot begin ik direct met het uitbouwen van de watermaker en het demonteren en monteren van het membraan en anderhalf uur later kunnen we ons eigen drinkwater weer produceren. Hiermee zijn we verlost van het gesjouw met flessen drinkwater en kunnen we ook weer onbeperkt douchen en (af-)wassen zonder het dure water te moeten tanken in een haven.

We blijven nog twee dagen in Le Marin. Sinds Tenerife zijn we weggeweest uit de West-Europese “beschaving”. Dus geen files, frisse lucht, rust maar ook een kleinere keuze uit levensmiddelen en luxeartikelen. Na 7 maanden ervaren we een cultuurshock. Opeens bevinden we ons aan de Riviera in de Carieb. Martinique is een volwaardig Frans arrondissement en is dan ook voorzien van alle gemakken en ongemakken die je ook in Frankrijk zelf treft. Met een aantal grote supermarkten en watersportwinkels in de buurt kunnen we de inmiddels slinkende voedsel- en drankvoorraad en reserveonderdelen aan boord aanvullen.

Terug op de drukke ankerplaats bij Sainte Anne besluiten we zo dicht mogelijk bij het dinghy dock voor anker te gaan. Gemak dient de mens en zo kunnen we dagelijks voor het ontbijt verse croissants, baguettes en pain aux chocolat halen. We vallen een beetje in een, het klinkt wat vreemd, vakantiemodus. Uitslapen, lezen een klein beetje onderhoud aan de boot en dat is het de komende dagen. Af en toe wisselen we het af met een wandeling door Sainte Anne en langs de kust richting de zoutpannen. Ook is er ’s avonds regelmatig wat te doen. Een van de positieve overblijfselen uit de Corona lock down periode zijn kleine concertjes op het achterdek van schepen. Het varieert van een verrassend pop harpconcert tot een avondje blues en rock met gitaar en saxofoon waarbij de bezoekers met aan elkaar geknoopte dinghy’s genieten van een biertje en een hapje.

We maken kennis met Jean-Marc en Karen van Blowing Bubbles. Hun grote passie is duiken en alles wat met de zee te maken heeft. Na het verkopen van hun duikschool in België zijn ze vertrokken met Blowing Bubbles en bieden de mogelijkheid tot charteren gecombineerd met duiktrips. Daarnaast geven ze duiklessen. Nu hebben we alle duikspullen wel aan boord maar ik was nog niet eerder toegekomen aan het nemen van duiklessen. Aangezien we ons in een duik-Mekka bevinden moet het er toch eens van komen dat ik serieus met het spul leer omgaan en de volgende dag om half tien wordt de eerste les gepland. Ondertussen mag ik zelf aan de slag met de theorie. Dat kost me drie avonden maar dan zit dat erin. Op de vierde dag heb ik alle duiklessen voltooid en ontvang ik mijn NAUI Open Water Certificate. Als voorschot op mijn verjaardag krijg ik van Annette een duikcomputertje en kan het echte werk beginnen. De laatste duik ga ik met Jean Marc naar dieper water en geeft hij me een mooi voorproefje van wat een rif te bieden heeft. De diverse kleuren van het rif, de vissen en de rust onder water zijn fantastisch en enorm ontspannend. Ik merk dat ik nog veel moet leren want ik mis regelmatig dingen in mijn omgeving terwijl Jean-Marc niets lijkt te ontgaan.

Inmiddels is het bijna pasen en Blowing Bubbles besluit dat er wat leven in de brouwerij moet komen. Ze organiseren paaseieren zoeken voor de kinderen van de cruisers. Ouders en andere cruisers genieten van hun zelf meegebrachte koffie, thee, bier enzovoorts. De opkomst is groot en het is een leuke manier om nog meer medezeilers van veel verschillende nationaliteiten te ontmoeten.

We zijn inmiddels twee weken in Martinique als Dirk en Antje aankomen. We zullen de komende 10 dagen met elkaar Martinique verder gaan verkennen. Nu we over een huurauto beschikken komen we ook weer eens wat verder weg van de kust en trekken we het binnenland in. Martinique blijkt enorm afwisselend. Variërend van een winderige atlantische kust met flinke golven, een binnenland met tropisch regenwoud tot een meer toeristische kust aan de Caraibische Zee is er voor ieder wat wils.

De eerste dag besluiten we de oostkant van het eiland te verkennen. We rijden naar Le Vauclin en komen erachter dat, door het vele rottende sargassum wier (sargassum wier is een groot probleem in het Caraibisch gebied en een bedreiging voor de zeeschildpadden) en de ruwe zee, zwemmen aan deze kant van het eiland niet aanlokkelijk is. We rijden door naar La Trinité en genieten van een heerlijke Caraïbische lunch. Aangezien het strand blijft lokken steken we over naar de oostkant van het eiland en bij Sainte Luce vinden we een prachtig strandje met uitzicht op Le Diamand en grenzend aan een mooi en beschermd mangrove bos.

Midden in het regenwoud ligt een prachtige botanische tuin. De weg er naartoe leidt langs de drukke omgeving van Fort de France maar verder in het binnenland wordt het rustiger en doet het regenwoud zijn naam eer aan. De regen komt met bakken uit de hemel. Eerst koffie dus voor dat we de botanische tuin ingaan in de hoop dat de regen afneemt. Uiteindelijk brengen we het er daar droog vanaf en genieten van de kolibries, de planten en het mooie uitzicht over het regenwoud.

We vervolgen onze weg voor een wandeling door het regenwoud maar zien hier vanwege de enorme buien vanaf en rijden door naar Saint-Pierre. Dit was ooit de hoofdstad van Martinique maar na een enorme verwoesting als gevolg van een vulkaanuitbarsting in 1902 is deze rol overgenomen door Fort de France. Een aantal ruïnes van beeldbepalende gebouwen uit die tijd zijn nog te zien en er is een klein maar interessant museum over de ramp. We lunchen er aan het strand en zien grote aantallen witte krabben enthousiast gaten graven om zich hier vervolgens in terug te trekken. Voor de kust liggen wat zeilboten vooranker maar het rolt er flink en we besluiten dan ook om de boot in Sainte-Anne te laten liggen de komende dagen.

Ter afwisseling besluiten we een paar dagen met de boot op pad te gaan en vertrekken naar Grande Anse. Er staat net voldoende wind om te kunnen zeilen en enkele uren later laten we het anker vallen voor het strand met de vele kleine restaurantjes. Vooraf hadden we te horen gekregen dat ankeren niet is toegestaan en je gebruik moet maken van de moorings. Deze bleken allen bezet maar als je niet te dicht onder kant ankert blijkt er niets aan de hand te zijn. Helaas blijken de verwachte schildpadden op vakantie en wordt het dus een beetje doelloos rondzwemmen in de hoop toch nog een verdwaalde schildpad te ontmoeten. In de avond steekt de wind op. Harde windvlagen komen met grote regelmaat vergezelt van regen over. Ons Ultra-anker houdt prima en met vertrouwen gaan we redelijk op tijd na een heerlijke maaltijd onze kooi in. De volgende ochtend is de boot 180 graden gedraaid en word ik wakker met uitzicht op het strand. De wind is weg en het lijkt een mooie dag te worden. Jammer genoeg draait de wind weer en komen er wederom met regelmaat buien over. We brengen nog een kort bezoek aan het dorpje en besluiten vervolgens terug te varen naar Le Marin.

De plantage bij La Trinité is een van de grootste plantages op het eiland geweest en de verhalen en overblijfselen vertellen het verhaal van de rijke plantage-eigenaren en de beroerde behandeling van de slaven. De plantage ligt op een helling aan een baai die dienstdeed als natuurlijke haven. Er werd voornamelijk suikerriet verbouwd waaruit melasse en rum werd geproduceerd. Van de plantage zelf is weinig meer te zien maar de restanten van de gebouwen zijn indrukwekkend en de moeite van een bezoek waard. Tijdens de wandeling over de plantage komen we manzanillaboom tegen. Dit is een boom met gele vruchten. Alle onderdelen van deze boom scheiden een bijtende vloeistof af. De vruchten moet je dan ook niet aanraken en tijdens regen is het niet aan te bevelen om onder een dergelijke boom te schuilen. Dit soort komt in vrijwel het hele Caraïbisch gebied voor maar hier op Martinique zien we ze wel erg veel. Om ongelukken te voorkomen zijn deze bomen vrijwel allemaal voorzien van een geschilderde rode band om de bast.

Martinique is nog steeds een producent van rum en er zijn meerdere destilleerderijen op het eiland aanwezig. Een van de grootste en oudste is St. James. We brengen een bezoek aan het museum en kunnen het wederom niet laten een fles rum te kopen. Maar nu niet eerder dan dat we er eens goed van geproefd hebben. De ervaring van het veel te sterke en onwelriekende goedje uit Grenada ligt ons nog te vers in het geheugen. Hopelijk heeft Neptunus er meer van genoten dan wij.

Het bezoek van Dirk en Antje is voorbijgevlogen. Wij blijven nog enkele dagen in Le Marin. We bereiden de boot voor op het vertrek naar Curaçao. In de haven wordt inmiddels de enorme vloot aan huurcatamarans klaar gemaakt voor het orkaanseizoen. De zeilen en kussens gaan eraf, er wordt gerepareerd en schoongemaakt en dinghys veilig opgeborgen. Het seizoen is hier duidelijk ten einde en we zien steeds meer boten vertrekken vanwege het naderende orkaanseizoen. Ook voor ons wordt het tijd om weg te gaan. Op 3 mei gooien we de trossen los voor de ca. 450 mijl naar Curacao waar we de boot klaar gaan maken voor ons vertrek (per vliegtuig) naar Nederland, waar we de zomermaanden met familie en vrienden zullen doorbrengen.